Afbouw van psychofarmaca bij mensen met een verstandelijke beperking: Belemmerende en stimulerende factoren voor begeleiders

Vanwege gedragsproblemen krijgen mensen met een verstandelijke beperking geregeld langdurig en meervoudig psychofarmaca voorgeschreven (De Kuijper, 2014). De effectiviteit van het onderdrukken van gedragsproblemen bij mensen met een verstandelijke beperking door psychofarmaca is niet eenduidig aangetoond in wetenschappelijk onderzoek (Tyrer et al., 2008). Voor mensen met een matig tot ernstig verstandelijke beperking is het moeilijk om gevoelens duidelijk te verwoorden (Kapitein & Wieland, 2014). Hulpverleners zijn daardoor vaak genoodzaakt om gevoelens van geluk of pijn te interpreteren uit (basale) gedragingen, wat het proces van afbouwen vaak lastig maakt. Doel: Ervaringen en verwachtingen van begeleiders tijdens het afbouwen van psychofarmaca in kaart brengen zodat zij beter ondersteund kunnen worden. Methode: Gegevens werden verzameld door middel van semigestructureerde interviews en geanalyseerd met een ‘general inductive approach’. Resultaten: Begeleiders maken zich zorgen over de gevolgen van afbouw voor de cliënt, de omgeving en zichzelf. Eerdere ervaringen met onsuccesvol afbouwen, de ernst van beperkingen in cognitief en communicatief niveau van de cliënt, de fysieke kenmerken van de cliënt en de mate van onvoorspelbaarheid van gedrag bepalen de verwachtingen van de begeleiders tijdens het afbouwen van psychofarmaca. Conclusie: Begeleiders zijn bereid om kritisch naar psychofarmacagebruik te kijken, maar lijken weinig gemotiveerd om daadwerkelijk af te bouwen. Enerzijds maken zij de afweging of afbouw van psychofarmaca in het belang van de cliënt is. Anderzijds dragen begeleiders verantwoordelijkheid voor de veiligheid van andere cliënten en van zichzelf en maken ze een inschatting van het risico op probleemgedrag van de cliënt als gevolg van afbouw van medicatie. Dat probleemgedrag kan een probleem vormen voor de veiligheid. Verwachtingen van de begeleiders van een toename van probleemgedrag kunnen ertoe leiden dat begeleiders meer probleemgedrag signaleren en/of dat zij ‘normaal’ probleemgedrag van de cliënt ten onrechte aan de afbouw van de medicatie wijten, met als gevolg dat hun motivatie om psychofarmaca af te bouwen afneemt. Om de afbouw van psychofarmaca te faciliteren zijn collegiale samenwerking, voldoende tijd, adequate scholing en geschikte huisvesting van belang evenals het opdoen van positieve ervaringen met de afbouw van psychofarmaca.

---

English abstract

Reduction of psychotropic drugs used by people with an intellectual disability: obstructing and stimulating factors for caregivers

Due to behavioral problems, people with an intellectual disability are regularly prescribed long-term and multiple psychiatric drugs (De Kuijper, 2014). However, the effectiveness of suppression behavioral problems among people with intellectual disabilities by antipsychotic drugs has not been proven in scientific research (Tyrer et al., 2008). For people with moderate to severe intellectual disability it is difficult to articulate feelings clearly (Kapitein & Wieland, 2014). Caregivers are often forced to interpret emotions from (basic) behavior, which often makes the process of reducing psychotropic drugs difficult. Aim: To explore the experiences and expectations of caregivers during the process of reduction of psychotropic drugs to facilitate them better in reducing psychotropic drugs. Method: Data was collected through semi-structured interviews and analyzed with the general inductive approach. Results: Caregivers are concerned about the consequences for the client, surroundings and themselves. Factors that determine the expectations of the caregivers during the process of reduction of psychotropic drugs were: previous experiences of unsuccessful phasing out, the severity of cognitive and communicative disability, the physical characteristics of the client and the degree of unpredictability of behavior. Conclusion: Caregivers are willing to take a critical look at the use of medicinal intervention, but in practice they do not seem strongly motivated for phasing out. Caregivers feel responsible to represent the interests of the client himself as well as bearing the responsibility for the safety of other clients, themselves and their co-workers. They make an assessment of the risk of problem behavior of the client as a result of phasing out medication. That problem behavior can be a problem for the safety. The expectations of caregivers of an increase in problem behavior as a result of the phasing out can lead to signaling more problem behavior and/or incorrectly attributing ‘normal’ problem behavior of the client to the phasing out of medication, with the result that their motivation to phase out psychiatric drugs decreases. To facilitate the reduction of the use of psychotropic drugs, cooperation amongst colleagues, time and the physical surroundings as well as having positive experiences are needed.

Volledige tekst lezen (enkel abonnees)/Read full text (subscribers only)