De alliantie tussen gezinshulpverleners en gezinnen is één van de voorspellers van behandeluitkomsten in de hulpverlening aan jeugd en gezin. Wanneer meerdere gezinsleden betrokken zijn bij de behandeling, spelen systemische aspecten van de alliantie, namelijk de ervaren veiligheid in het behandelsysteem en de gezamenlijke doelperceptie in het gezin, een belangrijke rol. De rol van de behandelaar is daarbij naar verwachting cruciaal. In dit onderzoek is gekeken naar de geobserveerde bijdrage van 34 gezinshulpverleners aan de alliantie op twee momenten in de ambulante gezinshulpverlening aan 58 gezinnen. Resultaten laten zien dat de geobserveerde gezinshulpverleners voornamelijk investeren in individuele allianties met de verschillende gezinsleden en weinig tot geen gedrag laten zien waarmee een bijdrage wordt geleverd aan veiligheid in het behandelsysteem en de gezamenlijke doelperceptie in het gezin. We vonden geen verschil in de bijdrage aan de alliantie tussen de startfase (T1) en de actieve veranderfase (T2) van de behandeling. Bij de T1-meting hing leeftijd van de gezinshulpverlener negatief en werkervaring positief samen met de bijdrage aan de Betrokkenheid in het Therapeutisch Proces. Beperkingen van het onderzoek en aanbevelingen voor praktijk en vervolgonderzoek worden besproken.
English abstracts
Alliances in ambulatory family treatment: an observational study on counsellors’ contributions
Alliance has been shown to affect treatment outcome in youth and family treatment. When multiple family members are involved in treatment, systemic aspects of the alliance, such as safety within the therapeutic system and shared sense of purpose within the family, play an important role. We investigated 212 observed contributions to the alliance of 34 family counsellors in ambulatory treatment of 58 families. Results show that observed counsellors mainly invest in individual alliances with family members and only scarcely invest in systemic aspects of the alliance. There was no difference in counsellor’s contributions to the alliance between the start (T1) and active change phase (T2) of treatment. At T1, there was a negative correlation between age and counsellors’ contributions to clients’ engagement in the therapeutic process. Furthermore, there was a positive correlation between years of experience and counsellors’ contributions to clients’ engagement. Limitations of the study and implications for clinical practice and future research are discussed.
Volledige tekst lezen (enkel abonnees)/Read full text (subscribers only)
Over de (eerste) auteur
- Marianne J. Welmers-van de Poll (MSc) is docent Social Work en docent-onderzoeker bij het lectoraat Jeugd aan Hogeschool Windesheim. Met haar onderzoek Alliantie in Beeld is zij als promovenda verbonden aan de Universiteit van Amsterdam - Marianne J. Welmers-van de Poll (MSc) is lecturer Social Work and researcher Youth at Windesheim University of Applied Sciences, and PhD student at the University of Amsterdam - E-mail: jm.welmers-vande.poll@windesheim.nl