Zijn orthopedagogen zich (nog) bewust van het feit – het is echt een feit en geen norm – dat de pedagogiek een inherent normatief-ethisch vakgebied is? Ik noem het bewust een vakgebied en geen wetenschap*. Dit was ook de visie van Bas Levering en daarover waren Bas en ik het volstrekt met elkaar eens. Als het echter om de concrete uitwerking ging, wanneer er keuzes gemaakt dienden te worden, was dat niet altijd het geval. Of we wel of geen letters moeten aanbieden in groep 2, kan niet wetenschappelijk beslecht worden. Daarover moet het gesprek gevoerd worden, waarbij we de onderliggende aannames en haar argumenten bespreken. Als we vervolgens beslissen dat dit moet (en dat is mijn overtuiging), pas dan is het zinvol om de wetenschappelijke vraag te stellen wat dan de beste manier is om dit te doen. Ook dan staan we opnieuw voor een keuze: hoe die ‘beste manier’ te definiëren. Is die definitie gebaseerd op basis van didactische effectiviteit (mijn overtuiging) of wat het leukst is? Deze hoeven elkaar overigens niet uit te sluiten. Het zou het pedagogisch handelen helpen als orthopedagogen (en wetenschappers) zichzelf wat vaker de ‘waarom’-vraag stellen. We schieten te snel in de empirische modus, terwijl we beter eerst nadenken over het normatieve fundament van de pedagogiek. Daar was Bas sterk in, ons wijzen op het feit-normprobleem. Onlangs nam hij definitief afscheid als hoofdredacteur van Pedagogiek in Praktijk (PiP). Ik ga zijn geluid missen. Wie neemt het stokje van hem over? Wie gaat de pedagogiek erop wijzen dat zij in essentie geen empirische wetenschap is, maar een normatief-ethische aangelegenheid?
* Verhoeff, B. (2010). Normaal of pathologisch? De visie van arts en filosoof Georges Canguilhem (1904-1995). Tijdschrift voor Pyschiatrie, 52, 639-647, www.tijdschriftvoorpsychiatrie.nl/
media/4/tvp10-09_p639-647.pdf