In 2009 deed de KNAW – Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen de uitspraak dat er geen bewijs is dat de ene rekenmethode beter is dan de andere. Het is de leerkracht die het verschil maakt. Het probleem van grootschalige onderzoeken over onderwijs is dat er niet gekeken wordt wat er in de klas gebeurt. De vraag wat een leerkracht met een methode doet, wordt niet gesteld. Een ervaren en kundige leerkracht die met een realistische rekenmethode werkt en de problemen ziet die ermee gepaard gaan, zal zijn lesmethode aanpassen; ik verwacht dat dit een traditionele aanpak is. Uit onderzoek blijkt dan dat leerlingen met een realistische methode even goed leren rekenen als leerlingen die met een traditionele methode leren rekenen. Andersom, als een niet erg kundige leerkracht met een traditionele methode werkt en deze niet goed in de vingers heeft, dan zullen de leerlingen het desondanks niet goed leren. Mijn voorstel voor een goed onderzoek naar rekenen is heel eenvoudig. We organiseren klassenbezoeken bij leerkrachten bij wie de leerlingen goede tot zeer goede leesprestaties laten zien en stellen dan vast welke didaktiek de leerkracht hanteert. Mijn voorspelling is dat die zwaar leunt op een traditionele wijze van rekenonderwijs.