Sinds kort bestaat er in België een nieuw fenomeen. Iedere donderdag spijbelen scholieren voor het milieu. Een eerste keer waren ze ongeveer met 3000. Echter, drie weken later bedroeg hun aantal reeds 35.000. Zodra de examens aan de hogescholen en de universiteiten voorbij zijn eind januari, zullen ook deze studenten hen vervoegen.
Deze spontane en eigenlijk onverwachte beweging is belangrijk op meerdere vlakken. Ten eerste toont het dat de jeugd het klimaat belangrijk vindt en dat ze bereid is hiervoor iedere week actie te voeren. Het uitsterven van dierensoorten, felle bosbranden en het afsmelten van het poolijs waardoor de woningen van vele kustbewoners bedreigd zijn, laten scholieren niet onverschillig. Ze zullen slechts stoppen met actie voeren wanneer er een klimaatactieplan voor 2050 op tafel ligt. Daarnaast toont het dat jongeren, tegen alle vooroordelen van het establishment in, in staat zijn zelfstandig na te denken, hun toekomst recht in de ogen te zien en het heft in eigen handen te nemen. Ten slotte betreft het een spontane beweging. Het protest wordt niet georganiseerd door een of andere vereniging of organisatie. Schijnbaar onmachtige en weinig betekenende burgers zoals scholieren en studenten jagen de politiek aan en worden een reële beweging.
Het signaal van de scholieren is duidelijk en ze tonen met de macht van het getal dat er bij scholieren een draagvlak bestaat voor een heus klimaatbeleid. Hopelijk laten de initiatiefnemers zich niet verleiden door macht en aandacht, en worden ze geen gesprekspartner van de politiek. Immers, op deze manier worden ze betrokken in een discussie vol technische details waarop ze wellicht weinig invloed kunnen uitoefenen. Als gesprekspartner zullen ze gedwongen worden om hun idealen aan te passen en hun dromen te confirmeren aan een economische werkelijkheid. Dit laatste mag hun bezorgdheid niet zijn. Scholieren en studenten moeten voor hun dromen en toekomst gaan en dit door politieke verantwoordelijken aan te manen hun verantwoordelijkheid ten volle op te nemen.
Bovenstaande oproep om geen gesprekspartner te worden van de politiek wil echter niet zeggen dat het volstaat om eenmaal per week te betogen. Natuurlijk is persoonlijke actie binnen het eigen gezin en de eigen school belangrijk, en dit om twee redenen: (1) om consequent te blijven met zichzelf, en andere gezinsleden, leerlingen of leerkrachten te tonen dat ze het menen; roepen om een radicale verandering impliceert niet dat kleine persoonlijke initiatieven geen effect hebben en/of overbodig zijn; (2) om later begrip op te kunnen brengen voor de (relatieve) onmacht van politici. Klimaatplannen moeten zich immers wel confirmeren aan een economische en praktische realiteit. Aan den lijve ondervinden hoe moeilijk het is om consequent je eigen ecologische voerafdruk te verkleinen, kan hierbij helpen
Maar laat dit laatste scholieren en studenten vooral niet tegenhouden om wakker te liggen van de huidige problemen en te dromen van een betere wereld!