Is de titel van het beste onderwijsboek van 2018. Voor sommigen is deze blog mosterd na de maaltijd, voor anderen kan het een eye-opener zijn. Na een werkbezoek aan de Alan Turingschool in Amsterdam kon ik iets toevoegen aan de vele bestaande recensies. Wat viel mij op? De eensgezindheid en de gedeelde visie op didactiek en pedagogiek. Tijdens de voordracht van schoolleider Eva Naaijkens begrepen passerende leerlingen vanzelf dat ze niet konden praten en maanden ze elkaar tot stilte. Geen PBS (positive behaviour support), maar met gezond verstand afspraken maken en daar duidelijke verwachtingen over hebben. We willen het immers fijn hebben met elkaar. De taak van de schoolleider is vooral om goed te zorgen voor de leerkrachten. Die kunnen op hun beurt dan weer goed voor de leerlingen zorgen. En dat zorgen betekent natuurlijk vooral goed lesgeven, want dat staat centraal. Er wordt op allerlei manieren gewerkt aan kwaliteitsverbetering door klassenbezoeken, deelname aan een professionele leergemeenschap en Lesson Studies, consulteren van de expertleerkracht en het gezamenlijk voorbereiden van lessen. Hier is allemaal tijd voor. De zogenaamde kwaliteitskaarten zorgen voor een sterke reductie van de administratieve werkdruk. Er wordt alleen over pedagogische en didactische zaken vergaderd, notulen worden niet gemaakt en alle zinloze papieren tijgers (en dat zijn er veel meer dan je denkt) zijn de deur uitgedaan. De schoolleider zorgt niet alleen voor het team. Ze weet heel veel van onderwijs, hanteert een heldere visie, neemt besluiten, weet de ouders erbij te betrekken en zorgt voor commitment van het schoolbestuur. Kortom, zij is een onderwijsmens in hart en nieren.