In het hoger onderwijs zijn de zogenaamde RUBRICS in zwang geraakt. Voor de gelukkigen die geen weet hebben van deze vorm van beoordelen, geef ik een korte uitleg. Het betreft een schema met in de rijen de criteria (ook wel cursusdoelen) waarop een werkstuk of een scriptie beoordeeld dient te worden. In de kolommen wordt aangegeven in welke mate aan het criterium is voldaan. In de cellen staat aangegeven wanneer cursusdoel X met een (on)voldoende beoordeeld dient te worden. Een voorbeeld uit het schema dat Van der Schoot (2020) presenteert over het beoordelen van scripties in het wo is: “Het cursusdoel ‘doelgroep’ wordt met een 7 beoordeeld als het artikel begrijpelijk is voor de doelgroep, maar niet op alle niveaus.” Als onderwijsdirecteur kreeg ik een jaar of zes geleden te maken met echte voorstanders en felle tegenstanders van deze vorm van beoordelen. Zelf word ik soms ook gedwongen om het werk van mijn studenten in het schema te persen. Eerlijk gezegd, het lukt me nooit. De truc is om op basis van het cijfer dat je in gedachte hebt, de vinkjes in het schema te plaatsen. Ook ik heb net als Van der Schoot de ervaring dat het geheel meer is dan de som der delen. Maar misschien belangrijker nog: waarom wordt het onderwijs geïnfantiliseerd? Waar is het vertrouwen in de beoor- delingscapaciteit van docenten? Durven we als docenten geen verantwoording meer te nemen voor de beoordeling van het werk van onze studenten? En ja… een scriptiebeoordeling is en blijft in belangrijke mate subjectief. Daar helpt geen lieve Rubric aan.