Toen de maatregelen die horen bij de zogenoemde Nederlandse ‘intelligente’ lockdown op 12 maart van kracht werden, was ik stiekem een beetje blij. Nu kan ik eindelijk die twee grote stukken schrijven waar ik de afgelopen weken zo weinig tijd voor heb gehad. Afgezien van een aantal zaken die ik op orde moest brengen, zou ik daarna een zee van tijd krijgen. Die zee heb ik weliswaar niet gevonden, maar er was wel een meer van tijd. Maar wat gebeurde er? Ondanks de ruimte die ik had, bleek ik mezelf bij de haren uit het moeras te moeten trekken; dat schrijven was opeens niet meer zo leuk; werk is minder leuk. De kleine wereld waarin we min of meer gedwongen leven, lijkt bij mij ook de gedachten, de fantasie en de daadkracht in te beperken. Toen ik dreigde medelijden met mezelf te krijgen, doemde het beeld van een jonge vrouw van 26 op. Als gevolg van een RM (rechterlijke machtiging) is ze al anderhalf jaar gedwongen opgenomen. Haar vrijheden bestaan, en dit reeds vóór de coronaperiode, uit een halfuurtje wandelen onder leiding van de verzorgers. Ze mag naar therapie, maar dat hoeft niet. Daardoor brengt ze de meeste tijd door op haar kamer achter haar laptop of smartphone om op die manier een beetje virtueel contact te hebben met de buitenwereld. Sinds de coronacrisis zijn de sporadische bezoeken opgeschort; ze mag zelfs geen pakketjes meer ontvangen, tenzij deze door de brievenbus kunnen. Voor de coronaperiode dacht ik te weten wat haar situatie betekent. Nu ik zelf enige sociale en fysieke beperkingen ervaar, weet ik dat ik daar geen flauw benul van heb. Werkelijk geen idee. Wat doen we mensen aan? Zogenaamd voor hun eigen veiligheid beroven we ze van hun zelfregie en bepaalt de buitenwereld dat ze geïsoleerd moeten worden. Corona heeft mij de ogen geopend. Niet dat dit haar nu helpt, maar hopelijk komt mijn creativiteit na deze bizarre periode terug en word ik weer strijdbaar, zodat ik mogelijk toch iets voor haar kan betekenen.