Imke Baetens & Laurence Claes
Acco
ISBN 9789463442541
109 blz.
Zelfverwonding wordt in de maatschappij vaak gezien als een vorm van aandacht zoeken. Nochtans houden jongeren die zichzelf verwonden dit meestal lange tijd verborgen voor hun omgeving. Ouders en leerkrachten missen de nodige kennis en handvatten om jongeren met zelfverwondend gedrag te ondersteunen en in de hulpverlening worden deze jongeren soms van het kastje naar de muur gestuurd. Ze hebben daardoor dikwijls het gevoel dat ze nergens terecht kunnen en nemen hun toevlucht tot weinig wetenschappelijk onderbouwd advies.
Dit boek heeft als doel om vanuit recente wetenschappelijke inzichten ouders, jongeren en schoolpersoneel te informeren over zelfverwondend gedrag. Het eerste hoofdstuk biedt psycho-educatie rond wat zelfverwondend gedrag precies is, welke functies dit gedrag heeft, wat de uitlokkende en instandhoudende factoren daarbij zijn en hoe zelfverwondend gedrag kan worden behandeld. Het tweede hoofdstuk is voor ouders geschreven en benadrukt de boodschap dat het voor hen heel belangrijk is om goed voor zichzelf te zorgen, opdat ze goed zorg kunnen dragen voor hun kind. Er worden voorbeelden aangereikt van directe en indirecte signalen van zelfverwonding die jongeren kunnen geven. De ouders krijgen tevens een aantal gouden richtlijnen om zich te kunnen opstellen als een steunende ouder. Het derde hoofdstuk richt zich tot het schoolpersoneel. Daarin worden een aantal do’s en dont’s opgelijst voor leerkrachten, preventie-adviseurs, schoolpersoneel en schoolbeleid. Ook de rol die het Centrum voor Leerlingenbegeleiding kan spelen, wordt toegelicht. In de bijlages van het boek zijn een zelfverwondingsvragenlijst voor jongeren en een screeningsvragenlijst van zelfverwonding voor het Centrum voor Leerlingenbegeleiding opgenomen.
Dit boek is goed wetenschappelijk onderbouwd en vertaalt deze theoretische grondslag heel mooi en toegankelijk naar een relatief lekenpubliek toe. De aangeboden informatie is heel concreet, relevant en nuttig en komt helder tegemoet aan de nood aan degelijke kennis en inzichten over zelfverwonding bij zowel jongeren, ouders als leerkrachten. Het voelt echter een beetje vreemd om een boek te lezen dat op zo’n divers publiek gericht is. De jongere zelf lijkt in het boek iets minder te worden aangesproken. Zo bijvoorbeeld wordt in het hoofdstuk rond psycho-educatie over ‘jongeren’ gesproken in de derde persoon. En bij het tweede en derde hoofdstuk lijkt het niet ondenkbaar dat het voor jongeren wat onwennig kan aanvoelen om tips te lezen over hoe ouders en schoolpersoneel het best met hen omgaan. Hoewel het boek in eerste instantie niet voor hulpverleners bedoeld is, lijkt het echter wel geschikt om professionals die nog niet zo vertrouwd zijn met deze materie enige fundamentele basisachtergrond mee te geven.