Je kent het wel: die eerste weken met een nieuwe stagiair. Je stelt die voor aan collega’s. De stagiair haalt koffie, loopt mee, observeert, … Maar dan, na een paar dagen, gebeurt er iets bijzonders. Plots is het niet meer ‘de stagiair’, maar ‘Louis’ of ‘Amina’. En dat kleine verschil betekent veel, wellicht iets over de betrokkene zelf en hoe die zich presenteert, maar ook over hoe je naar mensen kijkt. De plaats die je iemand toekent.
Een naam gebruiken is meer dan beleefdheid. Je erkent dat iemand uniek is, de enige drager van zijn of haar verhaal. Dat geldt niet alleen voor stagiairs, maar net zo goed voor cliënten met een beperking, mensen in de verslavingszorg, kinderen en jongeren in de jeugdzorg, enz. Achter elk dossiernummer, elke diagnose, elk etiket, elke casus zit een mens met een naam, een verleden en dromen.
Wat gebeurt er als je iemands naam gebruikt? Je doorbreekt – vaak onbewust – de afstand. Je ziet de mens, niet alleen de rol, het statuut of het probleem. En wie wil er nu niet als mens gezien worden? Als we het Vlaamse cultprogramma ‘In de gloria’ mogen parafraseren: een kleine moeite, voor een wereld van verschil.