Zelfverwondend gedrag: David
Als beginnend orthopedagoog was ik net gestart in de Stichting Marguerite-Marie Delacroix te Tienen, toen David, een jongen met een diep verstandelijke handicap, naar een van mijn leefgroepen werd overgeplaatst. David sloeg zich bijna voortdurend met de vuisten in het gelaat en bonkte regelmatig met het hoofd tegen allerhande harde voorwerpen. Om verwondingen te voorkomen droeg hij een lederen helm en werden zijn handen gefixeerd met polsbandjes aan een riem rond zijn lenden. In die tijd was de Stichting georganiseerd als een kinderkliniek met verpleegafdelingen. Dit had als voordeel dat David, toen hij naar mijn afdeling kwam, meestal in contact was met steeds dezelfde kinderverzorgster, waardoor er vlotter – denk ik nu – voor voorspelbaarheid en basisveiligheid gezorgd werd.