Vorig jaar verscheen een handzaam boekje over hoe te handelen wanneer leerlingen ‘weigeren’ naar school te gaan. Ik ben er enthousiast over. De auteur heeft in de kinder- en jeugdpsychiatrie gewerkt en daar kennisgemaakt met het gedachtegoed van geweldloos verzet. Deze aanpak heeft ze in haar boek over schoolweigering inzichtelijk gemaakt voor het onderwijs. Wat mij daarin bijzonder aansprak, is dat de wijze waarop naar een oplossing gekeken wordt gericht is op school en ouders en niet op de leerling. De focus ligt niet op het feit dat de leerling niet naar school wil, maar op de gevolgen die dit heeft voor de leerling en wat de redenen voor het schoolverzuim zijn. Dit deed me zeer denken aan de visie die Geert Bettinger in zijn boek ‘Door stil te staan kom je verder’ presenteert. Als je probleemgedrag herdefinieert als signaalgedrag, dan probeer je de oorzaak te achterhalen. De vindplaats van een probleem is de werkplaats van de oplossing, aldus Tweede Kamerlid René Peters. In diezelfde zin benadrukken ook Nele Van Driessche, Gino Ameye en Griet De Nys dat bij schoolweigering het perspectief van elke betrokkene waardevol is: de jongere, het gezin, de school en de hulpverlening. Vorige maand verscheen hun boek ‘Schoolweigering. Als schoollopen niet meer lukt’. De auteurs tonen helder aan hoe juist samenwerking kan leiden tot herstel, met begrip voor ieders beleving en zonder in protocollen te vervallen. Een inspirerende aanpak en een echte aanrader voor schoolteams en orthopedagogen.