Toen we half maart niet meer naar de campus mochten, de masterstudenten niet naar hun stage konden en het onderwijs zoveel als mogelijk moest doorgaan, stortten mijn vier scriptiestudenten zich met veel inzet en toewijding op hun scriptie voor pedagogische wetenschappen. Plotseling konden ze vrijwel alle tijd aan de scriptie besteden. Binnen vijf weken was de eerste klaar en verdiende een 9. Na nog eens drie weken hadden de andere studenten de scriptie afgerond. Stuk voor stuk prima producten waar ik minder tijd aan de begeleiding heb moeten besteden dan voor de coronatijd. Tijdens het ‘normale’ masterjaar wordt de scriptie geschreven terwijl ze ook stage lopen en veelal moeten ook nog cursussen gevolgd worden. Ondertussen leer ik mijn studenten dat multitasken niet bestaat en task switching bijzonder inefficiënt is. De mens is namelijk niet in staat twee taken tegelijk te doen en bij het wisselen van taken verliezen we zeer veel tijd om ons opnieuw weer te focussen. Mijn scriptiestudenten lijken een duidelijk bewijs te zijn. Ik vraag mij sinds een maand vertwijfeld af: wat doen we onze studenten aan?Ook al weten we hoe het zit, dat betekent nog niet dat we het juiste doen. Dergelijke inzichten ontstaan in andere of in crisistijden. Daarom zijn crises nuttig.